Sigrid Merethe Hanssen debuterer med denne novellesamlinga, som imponerer med psykologisk innsikt og sensitivitet for samspel mellom menneske. Novellene er varierte: dei er lagt til ulike miljø, dei skiftar mellom kvinneleg og mannleg perspektiv, og skildrar barn, ungdom, vaksne og eldre. I ein nøktern og nådelaust avslørande tone tematiserer dei tekstane overgangsfasar, frå fellesskap til einsemd, frå klaustrofobi til fridom, frå liv til død. Eg spør om ho har vore oppe på knausen no, og ho svarer ikkje på det, men ho raudnar litt synest eg, og ser bort. Eg kom berre forbi, svarer ho, skulle berre oppover til dei andre ein snartur. Ja, seier eg. Ja, for du ventar jo på nokon, seier eg, men forstår i det same at ho ikkje gjer det, at ho ikkje har tort å vente meir, og eg forstår at det kanskje ikkje er nokon å vente på. Og tunga mi hugsar noko fint og finn ein framand smak på leppene, men eg vågar ikkje heilt tru at det er slik, så eg står her berre og kan ikkje vite, og slik står ho òg og veit heller ikkje. Og trasten lagar slikt leven innover i skogen, og eg kjenner at slik er det no. At vegane finst der, men at ingen veit. Og heile tida høyrer eg nye tonar frå skogen.